Leven in vrijheid

Ik deel graag mijn ervaringsverhaal over Transit. Een bijzondere plek waar ik vooral veel dankbaarheid bij voel. Dat ik hier heb mogen zijn en heb kunnen blijven, is iets wat ik niet vanzelfsprekend vind. Ik heb altijd doorgevochten in het loodzware proces van zijn met mijzelf en alles wat er vanbinnen leeft. Transit gaf me een veilige basis die ik nog nooit eerder in mijn leven had mogen ervaren. Het gaf me de mogelijkheid om echt te kijken naar wie ik ben.

Ik begon ooit met de Observerende Vaardigheidstraining (OVT). Toen ik daar doorheen kwam, kon ik uiteindelijk écht een begin maken. Dit was mijn eerste kennismaking met het samenwerken met een team en een groep andere krachtige overlevers. Je wordt voorbereid op een eventuele behandeling die je aangaat, In mijn geval in een klinische setting. Dus intern, met verblijf en functioneren in een volledig behandelmilieu. Ook na de therapiedag, in de avonden en nachten.

Overleven
De periode van (bijna) drie jaar heb ik zoveel bewuster geleefd en in me opgenomen dan ik ooit eerder in mijn leven kon doen. Het is belangrijk dat ik deze manier van zijn ook blijf vasthouden. Het is nieuw, maar het zit nu in mij. Dat gaat niet zomaar weg. Ook al ben ik daar soms nog bang voor. Er is een basis gelegd in mijn leven die er nooit eerder kon zijn door de omstandigheden waarin ik leefde, of beter gezegd, moest overleven.

Veilig voelen
Transit is een plek waar ik mezelf ben en me veilig ben mogen gaan voelen. Wie ik ben in mijn geheel met mijn interne zijns zat altijd al in me, maar was verstopt, beschermd, en vaak niet bewust aanwezig of grijpbaar.

Strijden
In mijn leven heb ik hard gestreden om te komen waar ik wilde komen. Ik was altijd gemotiveerd om te bereiken wat ik voor ogen had: een studie, stages, werk, een lange relatie, een sociaal leven. En dat hield ik ook nog jaren vol.

Maar al als jong meisje en puber worstelde ik met mezelf en mijn binnenwereld, zonder echt te begrijpen wat er met me aan de hand was. Ik richtte me vooral op externe zaken en liep letterlijk de signalen voorbij. Totdat mijn lichaam me stilzette en ik bij de huisarts belandde. Ik dacht: over een week kan ik wel weer aan het werk. Dat bleek anders. Ik kwam thuis te zitten met een burn-out, maar in de kern zat er natuurlijk veel meer onder. Het duurde uiteindelijk jaren voordat ik kon en durfde te erkennen dat ik DIS heb.

Crisis
Niet lang daarna trouwde ik met mijn man. Maar binnen twee weken belandde ik in een heftige crisis, waar ik niet meer uitkwam. We hebben samen zware jaren doorgemaakt. Wat misschien nog het meest pijn deed was dat mijn man toekeek vanaf de zijlijn, terwijl ik er middenin zat. Vaak was ik me nauwelijks bewust van mezelf, uit contact met mijn eigen zijn. Het was alsof er een film draaide waarin ik de hoofdrol speelde, maar zelf niet aanwezig was.

Ik ben nu, ondanks alle pijn en achtergrond, dankbaar dat ik op dat moment stil ben gezet in mijn leven. Anders was ik nooit gekomen waar ik nu ben en Transit kwam precies op het juiste moment.

Rijker en dankbaar
Ik ben rijker aan levenservaring en vooral aan inzichten over mezelf en mijn binnenwereld. Meer bewustzijn. Ik leer keuzes te maken en zorg te dragen voor alles wat er in mij leeft, als geheel.

Ik ben dankbaar voor het sterke socioteam, de behandelaren, vaktherapeuten, mijn groep, en het hele milieu. Jullie boden mij een veilige plek. Om te ontwikkelen, te onderzoeken, gespiegeld te worden en er simpelweg te mogen zijn zonder oordeel. Dat is zó waardevol. Hoe moeilijk en kwetsbaar het ook was, ik bleef met jullie in contact, elke keer opnieuw.

Binnen twee maanden stroomde ik door van de structuurgroep naar de structuur-DIS-groep, zoals die toen heette. Daar was ik aan toe, en het team stond achter deze stap. Zelf hoopte ik op meer (h)erkenning bij mijn groepsgenoten. En dat vond ik ook. Het bleek ontzettend helpend en is dat tot op de dag van vandaag en voor mijn verdere toekomst.

Leven in vrijheid
Ik wil elke dag een stukje meer leven in vrijheid. In mijzelf, maar ook buiten mijzelf. Elke dag het leven overwinnen en doorkomen. Hopelijk met steeds meer mildheid naar mezelf en interne ‘zijns’. Met zorg en aandacht voor alles en iedereen in mijzelf. Om het leven in het hier en nu echt te zien en de lichtpuntjes die er altijd zijn te blijven voelen.

In mijn ervaring zullen interne delen zich te pas en te onpas blijven aandienen. Maar als ze er zijn, mag ik vaker stil staan. Vragen wat ze me willen vertellen. Of waarom ze reageren, misschien uit bescherming. Wat kan ik doen? Wat kan ik beter laten? Keuzes maken, telkens opnieuw. Iets wat ik in mijn leven zelden écht kon. Maar vandaag de dag mag ik ervoor blijven kiezen.

Dit is de afsluiting van een bijzonder hoofdstuk in mijn leven. Ik zie het niet als een einde. Ik hoop dat mijn film verder mag gaan, met een van de dagelijkse zijns als hoofdrolspeler; iemand die de regie heeft en af en toe bewust op pauze mag drukken. Niet terugspoelen, maar vooruit in de juiste richting.

Een behandeling aangaan is loodzwaar. Maar geef niet op. Blijf in contact met elkaar dan kom ook jij er, als je dit leest en overweegt om in behandeling te gaan bij Transit, of al bezig bent.

Noot van de schrijver van deze tekst

Deze tekst schreef ik tijdens mijn behandeling bij Transit. Ik mocht het delen tijdens een bijeenkomst met naasten en deel het graag ook hier om een inkijkje te geven in hoe het proces kan voelen als je niet volledig één bent, maar leeft met meerdere delen/alters, of zoals ik ze noem: zijns.

Om echt voor jezelf te kunnen zorgen, zul je steeds meer gaan begrijpen met wie je van binnen bestaat.
Je zult jezelf gaan spiegelen in de zijns die je ziet. Je leert dat ze iets voor jou betekenen en waardevolle informatie bij zich dragen. Maar dat zal niet vanzelf gaan. Er komt weerstand, vermijding, verweer. En dat is begrijpelijk, maar tegelijk zo pijnlijk. Want het zijn allemaal zijns van jou zij die jou dragen en jou maken tot wie je bent.
Veel van hen dragen trauma. Je zegt misschien: “Dit is mij niet overkomen. Ik voel dit niet. Dit hoort niet bij mij.” Je houdt alles op afstand. Niets is van jou.
Maar wanneer je iets gaat voelen, fysiek of mentaal en kijkt naar die spiegels van jezelf, dan kun je de pijn gaan voelen. Dan zie je jouw versie van hun verhaal. Dan weet je: ik ben niet alleen in dit lichaam, in deze geest.
Soms wil je die spiegel kapot gooien. Je hoeft jezelf dan niet meer te zien. Maar achter de spiegel blijft het donker. Er vallen gaten in je geheugen, pagina’s zwart.
Maar als je dat proces weer samen doorgaat, komt er groei. Dan lijm je stukje voor stukje je spiegel. En dat is integratie.