In 2012 stortte ik in. Mijn basis bleek geen basis. Mijn hoop op een gelukkig en beter leven werd in één klap verwoest. Het was een oudere collega die mij niet met rust liet. Die mij seksueel intimideerde.
Ik dacht dat ik het aankon, maar diep vanbinnen zat zoveel angst verborgen. Onder al die strijdvaardigheid van mij zat een bibberend bang kind dat geen idee had hoe ze zich staande moest houden tegenover zo’n man.
Ik kwam ziek thuis te zitten, te bang om terug te gaan en deze man het hoofd te bieden. Ik schaamde me daarvoor. Ik schaamde me voor het gegeven dat ik het niet aankon. Ik kon dat niet verdragen, vond mezelf zwak en afschuwelijk.
Stempels
Dat was de aanvang van een ellendige periode waarin ik zo ziek werd van angst en oud zeer, dat ik niet meer wist waar ik het zoeken moest.
Helaas weten nog te weinig mensen die werkzaam zijn in de ggz van de effecten van vroegkinderlijk traumatisering op een mensenleven.
Men verklaarde mij autistisch of schizofreen, of ik had een borderline persoonlijkheidsstoornis. Allemaal stempels waar ik niks mee kon en waar ik voor mezelf niet in geloofde. Maar wat dan wel?
Getraumatiseerd
Gelukkig kwam ik tijdens een opname op een afdeling waar men verder keek en waar men inzag dat ik zwaar getraumatiseerd was.
Ze hielpen mij bij het zoeken naar een plek waar ik aan traumaverwerking kon gaan doen. Zo kwam ik, 10 jaar na het instorten, bij Transit terecht.
Vertrouwen
Dat was het begin van mijn herstel en het begin van het bouwen aan een nieuwe, eigen en gezonde basis. Een basis van vertrouwen. Vertrouwen in mezelf en vertrouwen in anderen. Twee zaken die nooit hadden kunnen bestaan.
Bij Transit had men zoveel begrip voor mijn angst en zoveel kennis en geduld om hier voor mij nieuwe en zachte antwoorden op te vinden, dat ik al die bibbers die vanbinnen zoveel teweegbrachten naar buiten durfde te laten. In het licht en in het zicht van bekwame en hartelijke therapeuten en van groepsgenoten die in hun vroege jeugd door vergelijkbare monsterlijke zaken waren overweldigd als waar ik mee te maken had gehad.
Op adem komen
Ik voelde dat ik hier op Transit een andere manier kreeg aangereikt om met mijn angsten en overlevingsmechanismen om te gaan. Wég van de hardheid, richting geduld en begrip en zachte vriendelijke aandacht voor al die strijd en al die stress en al die lagen aan moeilijke herinneringen.
Ik kon eindelijk op adem komen.Ook al was het nog een zware weg en vroeg het van mij een oneindig geloof in liefde en respect en een geloof in mijn recht op veiligheid.
Keihard werken
Nu ben ik bijna drie jaar verder. Drie jaar van keihard werken. Maar op een manier die me steeds meer bij mezelf bracht en bij de kern die intact is gebleven. Ondanks al die vreselijke zaken uit het verleden en ondanks die nare collega en andere nare ervaringen uit mijn volwassen leven.
Nu heb ik nog wel stress en moeilijke dagen. Maar er is een vertrouwen en een vrede in mij gekomen met het leven.
Ik denk dat dat nog meer zal opbloeien als ik meer verwerkt heb. EN als ook mijn woede om al dat misbruik en al dat geweld naar buiten mag komen op een veilige plek.
Sterker
Transit bleek een zegen. En ik ben nog niet klaar na de drie jaar die ik daar in behandeling heb gezeten. Maar ik heb die nieuwe basis kunnen bouwen waardoor ik niet meer word overspoeld door angst als ik eraan denk dat ik die collega die me zo lastigviel nog eens tegen zou kunnen komen.
Ik denk dat ik sterker word. Juist door milder en eerlijker met mezelf om te gaan. En door te rouwen om al die ellendige zaken. Zaken die nooit hadden mogen gebeuren.
Het leven heeft gelukkig veel moois te bieden. Ook aan mensen die in hun jeugd geterroriseerd werden en worden door haat en geweld. Je recht op een veilig bestaan is een menselijk recht. Iets om op een gezonde manier voor te strijden, denk ik.
Gepubliceerd op: 20 februari 2025